1.
Na północ od Starego Miasta istniała wieś
Bałuty, należąca do włości szlacheckich, jej rozwój przerwały wydarzenia
związane z rokoszem Lubomirskiego, gdyż wtedy spalone zostały wszystkie
gospodarstwa.
2.
Pod koniec XVIII w. na Bałutach znajdowały
się obok folwarku dworskiego dwa gospodarstwa i karczma.
3.
W połowie XIX w. właściciel folwarku, August
Zawisza, zachęcony bliskością miasta, postanowił podzielić swą ziemię na
działki budowlane i oddać je w dzierżawę.
4.
W 1875 r. został sporządzony plan parcelacji
z wytyczonym rynkiem oraz kilkoma ulicami, z których dwie były przedłużeniem
łódzkich ulic Zgierskiej i Łagiewnickiej
5.
Pełnomocnictwo do zawierania umów mieli dwaj
żydowscy kupcy : Icek Bławut i Icek Birenzweig, którzy do 1872 r. zakończyli
proces kolonizacji Osady Fabrycznej Bałuty Nowe.
Ciekawostka:
Pierwszym osadnikiem Bałut Nowych był lekarz miejski z Łodzi Gustaw
Sterzel, ewangelik.
6.
Z czasem
osiedlali się tutaj rzemieślnicy, kupcy, urzędnicy i przybysze z podłódzkich
wsi i miasteczek, ponieważ życie tu było tańsze niż w Łodzi.
7.
W 10 lat po
rozpoczęciu kolonizacji w Bałutach Nowych mieszkało 1468 osób, w tym 470 Żydów, 466 katolików, 372 ewangelików oraz
160 innych wyznań.
8.
W 1884 było
już 6600 mieszkańców.
9.
W roku
1913- 105 tys., a prawdziwa eksplozja miała miejsce w po roku 1905.
10. Władze guberni już od 1900 r. zachęcały
mieszkańców do połączenia osady z Łodzią, jednak stało się to dopiero w 1915 r.
decyzją okupacyjnych władz niemieckich stutysięczna wieś została włączona do
Łodzi.
Żródło: Bonisławski Ryszard „Spacerownik łódzki”, Warszawa 2008 r.